Humanae Existentiae Nihilum

Adfinis tenebris, solitudo te amplectitur, frangens reliquias tuae conscientiae. In illo profundo, ubi lumen perdit significatum, tu solus es, nudus ante immensa vacua. Nihil est nisi vastitas: inanis, inexorabilis, aeterna. Mens tua, captiva fragilitate humana, nescit verum terrorem. Tenebrae intus et extra se insinuant, usurpantes omnia quae erant tua.

Hic, in fine, non est vox, non est fuga. Est tantum silentium profundum, murmura abysmalia quae non possunt audiri sed sentiuntur. Hoc est verum vacuum, ubi conscientia est carcer et finis est infinitus.